Onlangs had een van ons de sportieve schoenen aangetrokken en besloten deel te nemen aan een groepsles op de sportschool. Al snel werd duidelijk dat een aantal deelnemers de instructeur al kende van een andere les. Dit was overigens heel anders van aard dan deze sportles. Er waren er ook die heel specifiek hadden gekozen voor deze les. En dan had je de binnenlopers zoals ik. Geen idee wat het programma is, maar de les was op een gunstige tijd. Op een zeker moment besloot de instructeur iets te gaan doen wat blijkbaar niet gebruikelijk was. Een aantal vonden dat gelijk al niet zo prettig, maar de instructeur vroeg hen om even geduld te hebben en mee te doen. Het zou heel waardevol zijn, beloofde zij. Maar naarmate het langer duurde werd de weerstand ertegen voelbaar. Ik zag tweetallen met elkaar fluisteren, er werden hier en daar wat sarcastische opmerkingen gemaakt, er werd gelachen en niet door iedereen serieus meegedaan. Totdat iemand zei: ‘Ja hier kom ik niet voor...

Het klinkt misschien gek uit onze mond, maar een coach lost het nooit op! Een coach heeft daarvoor de kennis niet, de ervaring niet, de bevoegdheid niet én de verantwoordelijkheid niet. Maar wie of wat dan wel?

Ken je dat? Je bent met elkaar in gesprek over hoe een bepaalde taak op te pakken. Een van je collega's heeft een duidelijke mening over hoe het aan te pakken. Jij ziet daar echter wel wat nadelen in. Maar het heeft eigenlijk geen zin om het te zeggen. Deze persoon is erg vasthoudend aan zijn eigen ideeën. Iemand anders doet een poging, wat rigoureus van tafel wordt geschoven. Dus je besluit om ook maar niks te zeggen. Of je doet wel een poging, maar niemand valt je bij. Terwijl toen je de anderen 1-op-1 sprak ze het wel met je eens waren…

Je ziet een kans, een nieuwe mogelijkheid, waardoor jullie veel makkelijker een lastige taak kunnen uitvoeren. De toekomst en hoe het anders kan geven je daadkracht. Je wil GAAAAAAAN!!! Vol enthousiasme vertel je anderen over je idee. En dan begint het. Je ziet een aantal collega’s opveren. Maar er zijn er weer twee die achterover gaan leunen. Je weet al wat er komen gaat. Het zijn weer die zeurpieten van die afdeling. Altijd staan ze klaar met hun kritiek en redenen waarom iets waarschijnlijk niet lukt. Gek word je ervan. De moed zakt in je schoenen. Daar gaan we weer.

Stel je voor het is maandagochtend en het afdelingsoverleg is het eerste wat in je agenda opdoemt. Start 9:00 uur, je haast je naar de ruimte, nadat je je ook al gehaast hebt van de metro naar kantoor. Alles zat tegen vanmorgen, maar je wilt echt niet te laat komen. Je loopt de ruimte in en deze is nog leeg. Je checkt je agenda of je wel in de juiste ruimte zit. Ja dat is zo…hmmm. Je besluit koffie te tappen en te gaan zitten. Ondertussen zie je op je telefoon dat het 9:05 is. Je checkt je mail of het overleg misschien verplaatst is.

Ken je dat: dat jij altijd degene bent die als eerste antwoord geeft? Alle lastige klussen altijd weer op jouw bord belanden? Dat jij altijd degene bent waardoorheen gepraat wordt. Of dat jouw mening eigenlijk snel opzij wordt geschoven. Of dat je bij de gedachte aan het overleg van morgenochtend alweer een naar onderbuikgevoel krijgt. Al deze voorbeelden zijn alarmbellen om naar te luisteren. Maar wat vertellen je ze dan?

Ons werk draait om mensen. Dat is een van de dingen dat het werk zo interessant maakt. Alles wat menselijk is komt voorbij in de gesprekken. Wat kunnen we daarover zeggen? ...Het is wat het is.