Stel je voor het is maandagochtend en het afdelingsoverleg is het eerste wat in je agenda opdoemt. Start 9:00 uur, je haast je naar de ruimte, nadat je je ook al gehaast hebt van de metro naar kantoor. Alles zat tegen vanmorgen, maar je wilt echt niet te laat komen. Je loopt de ruimte in en deze is nog leeg. Je checkt je agenda of je wel in de juiste ruimte zit. Ja dat is zo…hmmm. Je besluit koffie te tappen en te gaan zitten. Ondertussen zie je op je telefoon dat het 9:05 is. Je checkt je mail of het overleg misschien verplaatst is.
Dan komt een andere collega binnenlopen. Je zegt: ‘goedemorgen, ik was even bang dat ik verkeerd zat’. Je collega reageert: ‘nou wen er maar aan. Iedereen is hier altijd te laat. Ik irriteer me er kapot aan, maar ja…’ Collega drie komt al lachend binnen en beaamt de tweede collega. ‘Ja ja…altijd te laat. Alsof we niks anders te doen hebben. En dan afvragen waarom geen project op tijd klaar is.’
Vervolgens komen om 9:10 drie collega’s luid kletsend binnen. Iets met het weekend. De sfeer die ze meenemen is vrolijk. Dit staat haaks op de twee die daarna samen binnenkomen. Ze zijn nog druk verwikkeld in een persoonlijke kwestie en je ziet dat een van de twee een betraand gezicht heeft. Jullie zijn bijna compleet.
Je stelt voor te beginnen omdat het nu al 9:15 is en jij hebt je volgende overleg om 9.45 gepland. Direct na dit overleg. De twee eerste collega’s kijken je aan met iets van schrik. Maar besluiten je voorstel te steunen. Waarop een van de andere collega’s met een wat oordelende toon zegt: ‘we kunnen niet beginnen, we missen Mark en Christien nog’. Gewoon even geduld hebben.
Gelukkig komen Mark en Christien vlak daarna binnen. Christien spreekt al binnenlopend uit “dat ze eigenlijk geen ruimte heeft voor dit overleg” en je ziet dat ze erg gespannen is. Dus je pakt de agenda erbij en verwacht dat we nu snel beginnen. Maar na de ietwat scherpe opmerking van daarvoor, die voor jou voelde als reprimande, besluit je af te wachten en niet opnieuw het initiatief te nemen. Je kijkt de twee collega’s aan die je eerder steunde in je voorstel… Non-verbaal laten zij je weten “tja…z o gaat het hier, wacht maar gewoon af”. Om 9:18 oppert iemand te starten.
Wat denk je nu? Onprofessioneel! Op tijd starten hoort bij een effectieve en efficiënte organisatie. Of wat fijn dat er organisaties zijn waar het op deze manier gaat. Tijd voor de mensen in plaats van altijd maar doorjakkeren? Waar wij op aanhaken is de spanning die voelbaar is. Er zit spanning op het verschil tussen starten op de geplande tijd of starten wanneer iedereen er is. Er is ongemak en als het al benoemd wordt, wordt het met een grap, excuses of andere manier snel weggenomen. Nou ja weggeduwd.
We hebben het meestal niet echt over dit soort groepsgedoe. We zoeken niet actief naar een manier om het verschil te hanteren. Wat ervoor zorgt dat het keer op keer zal oppoppen, al dan niet uitgesproken. En dat elke keer dat we het niet aangaan het verschil groter wordt en zich uitbreidt. Voordat je het weet is het geen gesprek meer over wat is op tijd starten, maar een strijd over professioneel en efficiënt versus inlevingsvermogen, aandacht voor elkaar en teamgevoel. Kortom TAAK versus MENS. En deze lijken enorm ver uit elkaar te liggen. Onoverbrugbaar zelfs. Je moet dan kamp TAAK of kamp MENS worden. Of erger nog, het vindt zijn uitweg naar veel andere klussen en voor je het weet werk je alleen nog maar samen met team TAAK of team MENS.
Onze rol als begeleider is, dat we dit soort verschillen en spanning opmerken en ons verantwoordelijk voelen om het aan te gaan. Natuurlijk met passende vaardigheden en tools in onze rugzak. Zelf kun je dit ook doen. Bedenk eens: wat zijn de onderwerpen in jouw team die een spanning als hierboven oproepen? En vervolgens: wat kun jij en wil jij hierin betekenen als groepslid? Heb het er eens over met elkaar, zonder dat het opgelost hoeft te worden. Gewoon eens alle meningen horen. Tot slot: wil je ons in de reacties laten weten wat je in jouw team ziet, doet of gedaan hebt?
Reactie plaatsen
Reacties